terug
Tuzlu deniz gözlerimi yakarken...
| Size bu ayki yazımı yazmaya karar verirken gerçekten Bodrum'un o buz gibi suyunun içindeydim. Gözlerime kadar dibe batmış, karayı seyrediyordum. Suyun o diriliği, kavuran güneşe rağmen içimi titreten serinliği adeta beynimde 'flashback' depremleri yaratıyor. | |
|
Sahilde güneşlenen insanları seyrettikçe, aklım
geçmişe doğru yola çıktı. Ne günler geçirmiştim Bodrum'da, ne anılar... Kafamı
şöyle biraz daha sudan çıkarıp daha yukarılara baktım; dağcıklara, tepelere...
Bütün bir koyu seyrettim. İlk kez geldiğim zamanı hatırladım. "Burası mıymış o
meşhur Türkbükü?" dediğim zamanları hatırladım. Çok da beğenmemiştim ilk
zamanlar. Antalya'dan sonra çok kurak, yeşil yerine kahverengi tepeler itici
gelmişti; suyu da çok soğuktu. Gel zaman, git zaman unutturdu çabucak bana ilk
gözlemlerimi. Bir rüya gibiydi yaşananlar, dönüp arkama baktığım zaman. Bütün
bir gençlik anıları; heyecan, aşk, adrenalin ve hüzün... Hepsini yaşatmıştı bana
burası. Suda kafamı çevirdiğim her tarafa gözüm takılır oldu. Her bir girinti çıkıntı
bile bir şeyler hatırlattı. Ne çok eğlenmişiz, ne çok gülmüşüz. Ne maceralar, ne
debdebeler atlatmışız. Yazlarım bir bir gözümde canlandı. Eski dostlar, eski
aşklar... "Neler yapmışız neleeer" dedirtti bana dudaklarımı sıyıran, ince ama
keskin rüzgar. Hatırladıkça bir yenisi daha eklendi anıların üstüne. Yaş 18: deli
zamanlarım, yaş 20: rüzgâr zamanlarım... O, estikçe ben gürlerdim. Her sevdalı
gibi ben de sahiplenirdim sevdiğimi. 'Benim' derdim 'Bodrum', öyle de sanırdım.
Belki de hâlâ sanıyorum. Sevmezdim benden eskileri, istemezdim burada
olsunlar. Her yanını, her anını yaşamak isterdim. Aynı anda on ayrı yerde
olmayı... Kıskanırdım başkalarını, hiç bitmeyecekmiş, hiç eskimeyecek ve biz de
hiç değişmeyecekmişiz gibi gelirdi burası. Ama işte yanılıyordum; her sene aynı
şeyleri yapıyormuşum gibi gelirdi, ama aslında değildi. Belki benzerdi, ama aynısı
değildi. Her şey olduğu gibi kalsa bile, değişen bendim; ama bunu kabul
edemeyen, bunu inkar eden yine bendim. Suda hareket ettikçe, gecelerdeki
hareketlerim aklıma geldi. Bir aralar en şık, en havalı olmam gerektiği zamanların
kumun üstünde duran varillerin etrafında balık istifi gibi dizildiğimiz anlar
olduğunu düşünürdüm. Saatlerce hazırlanırdım kapkaranlık bir ortam için.
Giydiklerimi görebilmesi için üstüme ancak birinin fener tutması lazımdı!
Kendimizi bir kıza beğendireceğiz diye neler yapmadık ki. "Şimdi ne oldu acaba o
kızlar?" diye düşünüp iki kulaç atıyorum, daha da uzaklaşıyorum sahilden. Daha
geniş açıyla bakıyorum sahile, teknelere. Gözüme yeni yeni insanlar takılıyor;
"Vay be, bunlar mı şimdiki sahipleri?" diye soruyorum kendi kendime bu koyların.
Hüzünleniyorum, gözlerim doluyor. Aynı zamanda tatlı bir gülümseme var
dudaklarımda, engel olamadığım. Belki bir meydan okuyuş "Daha bitmedik, biz varken siz kimsiniz, size ne oluyor?" diyen bir ifadeyi anlatıyor suratım. Düşünüyorum keyifle yediğim dondurmayı, gizli gizli öpüştüğüm sokağı. Kaç balık yedim, kaç kahkaha attım, kim bilir! Saymadım sayamadım ama şimdi birer birer geçiyorlar aklımdan. Tekrar yaşanır mı bilmem. Bir daha olmayacak gibi geliyor. Ürperiyor insan üzülüyor. Aynı olmasa da aynı tatta olsun diye dua ediyorum. Sahilden gelen sesler yankılandıkça, zamanında aşkı, şehveti anlatan sözler çınlıyor bir an. Suda çırpınıyorum, dönüp duruyorum sağa sola. Bakıyorum sanki yanımda, boynuma üflediği nefesini hissediyorum, "Seni seviyorum" diye kulağıma fısıldayan o sesin sahibini arıyorum. Artık üşüdüğümü hissediyorum, derin bir nefes alıp dalıyorum dibe, sonra bir hışımla tekrar çıkıyorum yüzeye. Açıyorum gözlerimi. Dalgalar yüzüme çarptıkça siliyorum tuzu ama acısı hâlâ yerinde; bir türlü gitmiyor. Çarptıkça çarpıyor inadına sanki yandıkça yanıyor. Yaşlar süzülmeye başlıyor artık ve o an fark ediyorum gerçeği. Tuz değil ki yakan, boşuna siliyorum; koskoca bir maziymiş aslında o acı yaşı akıtan. | |