|
Op een avond aan de afwas horen mijn betere helft en ik ons zoontje in de
badkamer, spetterend in zijn teil en mompelend, een heel verhaal tegen
zichzelf afsteken. “Wat zeg je, lieverd?” We kijken om de hoek van de deur en
zien hem in totale concentratie tegels poetsen met zijn paarse nijlpaardspons.
“Weet je waarom ik dit doe?” vraagt hij zonder op te kijken. “Nou?” “Als het huis later oud is en er niemand meer woont… en de graafmachine komt… dat dit plekje dan schoon is.” Met een druipend bord in handen kijk ik hoe hij verder werkt en overdenk ik zijn voornemen. Dit huis is van 1685. Het overleeft al meer dan driehonderd jaar, maar het is waar, ooit woont er niemand meer en komt er een machine waar je niet aan durft te denken. Ik tenminste niet. Hij blijkbaar wel. Daar in de teil reist hij de eeuwen door en stelt het zich vast voor. (…) Hij ziet geen aanleiding voor somberheid, dat blijkt wel, hij is lekker aan het werk, hij is iets aan het redden. Drie jaar oud ontdekt hij het idee van een verweer tegen de tijd. Hij neuriet er nu zelfs bij, de melodie zoemt door de ruimte met een galm die hem nog verder inspint in zijn concentratie. Kijk ’m nou toch. Een historicus. naar: Hans Goedkoop, Goed voor de evolutionaire fitness - Hoe het gaat met ons historisch besef |