| |
| Kreon |
| 335 | Zo dadelijk wordt u met geweld verwijderd. |
| Medea |
| 336 | O nee, dat niet, o, Kreon, alstublieft. |
| Kreon |
| 337 | U gaat ons blijkbaar last bezorgen, mevrouw. |
| Medea |
| 338 | Ik ga het land uit. Dat is niet waarom ik smeek. |
| Kreon |
| 339 | Vanwaar dan dit verzet? Waarom vertrekt u niet? |
| Medea |
| 340 | Sta toe dat ik vandaag nog blijf, één dag. |
| 341 | Dan kan ik nadenken over mijn ballingschap, |
| 342 | waar ik mijn kinderen onderbreng, omdat |
| 343 | hun vader niets voor hen verkiest te regelen. |
| 344 | Heb meelij met hen. U bent toch ook vader. |
| 345 | Het is normaal dat u begrip toont. Om mijzelf |
| 346 | heb ik geen zorgen, als ik het land uit word |
| 347 | gezet. Ik huil om hén en om hun ongeluk. |
| Kreon |
| 348 | Van nature ben ik absoluut niet een tiran |
| 349 | en door toegevendheid heb ik al veel bedorven. |
| 350 | Ik besef ook nu, mevrouw, dat ik een fout maak. |
| 351 | Toch krijgt u uw zin. Maar wel laat ik u weten: |
| 352 | als het komende licht van de zon u nog binnen |
| 353 | onze grens ziet met uw zoons, dan zult u sterven. |
| 354 | Dat is onherroepelijk mijn laatste woord. |
| 355 | Dus, als u blijven moet, blijf dan, één dag. |
| 356 | Daarin zult u niets doen van wat ik vrees. |
| Kreon af |
| Koor |
| 357 | Ongelukkige vrouw, |
| 358 | ach, ach, wanhopig in uw verdriet, |
| 359 | waarheen u te wenden? Waar vindt u onthaal, |
| 360 | een huis of een land dat u redt in de nood? |
| 361 | O, hulpeloos wordt u, Medea, |
| 362 | door een god overspoeld |
| 363 | met een golf van ellende. |
| Μήδεια |
| 364 | Κακῶς πέπρακται πανταχῇ· τίς ἀντερεῖ; |
| 365 | Ἀλλ᾽ οὔτι ταύτῃ ταῦτα, μὴ δοκεῖτέ πω. |
| 366 | Ἔτ᾽ εἴσ᾽ ἀγῶνες τοῖς νεωστὶ νυμφίοις |
| 367 | καὶ τοῖσι κηδεύσασιν οὐ σμικροὶ πόνοι. |
| 368 | Δοκεῖς γὰρ ἄν με τόνδε θωπεῦσαί ποτε |
| 369 | εἰ μή τι κερδαίνουσαν ἢ τεχνωμένην; |
| 370 | Οὐδ᾽ ἂν προσεῖπον οὐδ᾽ ἂν ἡψάμην χεροῖν. |
| 371 | Ὁ δ᾽ ἐς τοσοῦτον μωρίας ἀφίκετο |
| 372 | ὥστ᾽, ἐξὸν αὐτῷ τἄμ᾽ ἑλεῖν βουλεύματα |
| 373 | γῆς ἐκβαλόντι, τήνδ᾽ ἐφῆκεν ἡμέραν |
| 374 | μεῖναί μ᾽, ἐν ᾗ τρεῖς τῶν ἐμῶν ἐχθρῶν νεκροὺς |
| 375 | θήσω, πατέρα τε καὶ κόρην πόσιν τ᾽ ἐμόν. |
| 376 | Πολλὰς δ᾽ ἔχουσα θανασίμους αὐτοῖς ὁδούς, |
| 377 | οὐκ οἶδ᾽ ὁποίᾳ πρῶτον ἐγχειρῶ, φίλαι· |
| 378 | πότερον ὑφάψω δῶμα νυμφικὸν πυρί, |
| 379 | ἢ θηκτὸν ὤσω φάσγανον δι᾽ ἥπατος, |
| 380 | σιγῇ δόμους ἐσβᾶσ᾽ ἵν᾽ ἔστρωται λέχος. |
| 381 | Ἀλλ᾽ ἕν τί μοι πρόσαντες· εἰ ληφθήσομαι |
| 382 | δόμους ὑπερβαίνουσα καὶ τεχνωμένη, |
| 383 | θανοῦσα θήσω τοῖς ἐμοῖς ἐχθροῖς γέλων. |
| 384 | Κράτιστα τὴν εὐθεῖαν, ᾗ πεφύκαμεν |
| 385 | σοφοὶ μάλιστα, φαρμάκοις αὐτοὺς ἑλεῖν. |
| Εἶἑν· |
| 386 | καὶ δὴ τεθνᾶσι· τίς με δέξεται πόλις; |
| 387 | Τίς γῆν ἄσυλον καὶ δόμους ἐχεγγύους |
| 388 | ξένος παρασχὼν ῥύσεται τοὐμὸν δέμας; |
| 389 | Οὐκ ἔστι. Μείνασ᾽ οὖν ἔτι σμικρὸν χρόνον, |
| 390 | ἢν μέν τις ἡμῖν πύργος ἀσφαλὴς φανῇ, |
| 391 | δόλῳ μέτειμι τόνδε καὶ σιγῇ φόνον· |
| 392 | ἢν δ᾽ ἐξελαύνῃ ξυμφορά μ᾽ ἀμήχανος, |
| 393 | αὐτὴ ξίφος λαβοῦσα, κεἰ μέλλω θανεῖν, |
| 394 | κτενῶ σφε, τόλμης δ᾽ εἶμι πρὸς τὸ καρτερόν. |
| 395 | Οὐ γὰρ μὰ τὴν δέσποιναν ἣν ἐγὼ σέβω |
| 396 | μάλιστα πάντων καὶ ξυνεργὸν εἱλόμην, |
| 397 | Ἑκάτην, μυχοῖς ναίουσαν ἑστίας ἐμῆς, |
| 398 | χαίρων τις αὐτῶν τοὐμὸν ἀλγυνεῖ κέαρ. |
| 399 | Πικροὺς δ᾽ ἐγώ σφιν καὶ λυγροὺς θήσω γάμους, |
| 400 | πικρὸν δὲ κῆδος καὶ φυγὰς ἐμὰς χθονός. |
| |
| Europides, Medea 335-400 |
