Een van de radicaalste critici van de theorieën van Berlin en Kay is de Britse antropologe
Barbara Saunders. Ze is van mening dat culturen van oorsprong helemaal geen algemeen
kleurbesef hebben, maar dat dit pas in contact met de westerse cultuur ontstaat.
De volgende tekst geeft een indruk van haar denk- en werkwijze:
In het proefschrift waarop ze in 1992 in Utrecht promoveerde (The invention of basic color
terms), poneert ze dat noch kleur, noch ruimte, noch klok-tijd 'natuurlijke' indelingen van
de wereld zijn. Het zijn geen universele eigenschappen van de mens, maar abstracties die
via onderwijs en veelvuldig gebruik het moderne wereldbeeld zijn gaan bepalen.
Saunders beschouwt het Westers kleurensysteem als een vrij recente uitvinding. „Kijk,”
wijst Saunders, „daar ligt een fel rode multomap. Als je je huis wilt verven is zo’n
kleursysteem erg handig. Maar vroeger kwam dat rood alleen maar voor bij klaprozen. Ik
denk dat die ‘kleurervaring’ toen geen zelfstandig bestaan had tenzij een bepaalde
technologie dat nodig maakte. Bijvoorbeeld de Romeinen hadden dankzij hun grootschalige
wol- en leerindustrie veel kleurtermen (in verband met het verven van wol en leer). De
‘algemene’ kleurnamen die meestal voorkomen, benadrukken meestal geen kleur maar
‘schittering’, lichtheid of iets anders. Waarom ook zou het huidige abstracte
kleurenspectrum bij de aanduiding van voorwerpen altijd belangrijker moeten zijn dan al
die andere eigenschappen van een ding: schittering, flikkering, fonkeling, vorm,
fluorescentie, contrast met de omgeving, noem maar op?”
bron: NRC Handelsblad van 8 mei 1999