een herinnering van een Duitse onderofficier (in 1915):
| ‘Op zekere nacht werden we gealarmeerd. De vijand beschoot ons dal. Granaat na granaat kwam net over onze heuvelrug heen en viel met een dof geluid in ons kamp, een witte nevel achterlatend. Eerst dachten wij nog dat de granaten het niet deden, omdat ze niet ontploften. Dat hadden we al vaker meegemaakt. Maar plotseling riep iemand wanhopig: wegwezen! Toen ontstond er paniek. Iedereen rende zo snel mogelijk weg. Velen kropen in hun schuilplaats diep in de loopgraaf en sloten die met dekens zo goed mogelijk af. Maar dat was juist hun ongeluk. De volgende ochtend waren ze allemaal dood. Degenen die naar de top van de heuvel gerend waren leefden nog.’ |