| WAARNEMEN | |
| De specialist zegt zonder nadenken na een
onderzoekje tegen een Turkse patiënt: 'Zo,
dat is achter de rug.' De patiënt keert terug
naar de wachtkamer, waar zijn familie vraagt
wat hem mankeert.Verwonderd antwoordt
hij: 'Ik heb iets achter mijn rug.'
In de drukke centrale hal rent een Turkse
vrouw op een verpleegkundige af.Achter
haar sloft haar hoogzwangere schoonzus.De
vrouw wijst naar de buik van haar schoonzus
en vraagt: 'U weet kamer zwanger?' De
verpleegkundige probeert uit te leggen waar
ze heen moeten, maar als Mermi erbij komt,
begint de vrouw meteen tegen hem in het
Turks. Ze praat hard, beslist en zodra ze weet wat ze weten wil, duwt ze haar schoonzus in de richting van de liften. Mermi ziet meteen of hij met 'een traditionele of moderne Turk' te | maken heeft, zegt hij. Dit was een moderne,
fluistert hij glimlachend. 'Want ze durft een
man aan te spreken.' Vier volwassenen en drie kinderen aan het bed van een patiënt.De zon verlicht de zaal, het bezoek praat zachtjes, de andere patiënten kijken niet op van de grote groep rond het bed.Toch is het de huisregel - twee man bezoek, per bed en alleen tijdens bezoekuur - die de meeste problemen veroorzaakt tussen personeel en allochtone bezoekers. Mermi: 'In de Turkse, Marokkaanse, Hindoestaanse en Afrikaanse culturen is het een schande als je iemand niet bezoekt.Ook als je hem nauwelijks kent. Bezoekers komen dus vaak met z'n tienen. Maar het stoort andere patiënten als de kamer te vol is, dus moet ik wel eens ingrijpen. De verpleging probeert het eerst altijd zelf.' |